ลักษณะภาษาภูไท

• มาทำความเข้าใจกับภาษาภูไทกัน
• • เผอ, ผิเหลอ, ผะเหลอ = อะไร

  "ผะเหลอนี่หน่า" = นี่คืออะไร

  "เว้าผะเหลอว่ะ" = พูดอะไรน่ะ

  "จักผะเหลอ" = ไม่รู้อะไร

  • เผ่อ, ผู้เหล่อ = ใคร

  "แม้ล่ะไป๋เหย้มเผ่อ" = แม่จะไปเยี่ยมใคร

  "ผู้เหล่อล่ะไป๋กับข้อยแด่" = ใครจะไปกับผมบ้าง

  
  

  • เสียงท้ายคำถาม
  • สิเหล่อ,เนอะเห่อ,ม่องเลอ = ที่ไหน

  "เพิ้น ล่ะ ไป๋ สิ เหล่อ" = เขาจะไปไหน

  "เจ้าอยู่ม่องเลอหว่ะ" = คุณอยู่ที่ไหนน่ะ

  • มิ = ไม่

  "ไป๋ฮึมิไป๋" = ไปหรือไม่ไป

  "มิได้" = ไม่ได้,ไม่มี

• สระประสมในภาษาไทยถิ่นอื่น มักเป็นสระเดี่ยวในภาษาผู้ไท
  • สระ เอีย เป็น เอ

  กระเทียม - กะเท่ม

  โรงเรียน - โฮงเฮน,โลงเลน

  เสีย - เส

  • สระ เอือ เป็น เออ

  น้ำเชื่อม - นั้มเซิ้ม

  เสื้อ - เส้อ

  เบื่อ - เบ่อ

  เรือ - เฮอ

  • สระ อัว เป็น โอ

  กล้วย - โก๊ย

  ตัว - โต๋

  หัว - โห๋

  • สระใอ (ไม้ม้วน) เป็น สระเออ 

  ใหม่-เหม่อ

  ใส่-เส่อ

  ใจ-เจ๋อ

  ใกล้-เข้อ, เก้อ

  • สระไอ (ไม้มลาย)  จะออกเสียง จัตวา (+)

  ไป-ไป๋,

• ข บางคำจะออกเสียงเป็น ห, ค บางคำจะออกเสียงเป็น ฮ 
• เข้า-เห้า, ข้า-ห้า, ค้าขาย-ฮ้าหาย